EN DAN NU DE WERKELIJKHEID
Wederom wordt Marijke Streefkerks wonderlijke fantasiewereld van de dood achterhaald door de werkelijkheid.
‘Elk overlijden is triest, ook van een huisdier’ kopt de Gelderlander van 26 juli jongstleden boven een interview met Cilia Heijting uit Arnhem. (Marijke heeft ons verzekerd de Gelderlander nog nooit onder ogen te hebben gehad.) Heijting, voorheen uitvaartverzorgster bij een uitvaartonderneming in Arnhem, heeft haar uitvaartverzorgende talenten verplaatst van mensen naar dieren. Heijting heeft als eerste in Nederland een dierenuitvaartcentrum ‘op poten gezet’.
Als zestienjarige wist ze al dat ze uitvaartverzorgster wilde worden, aldus het interview. “Mensen zijn op hun kwetsbaarst als ze een dierbare hebben verloren. Ze verdienen extra zorg. Ik kan iets voor ze betekenen.”
De eerste uitvaarten heeft ze inmiddels achter de rug: een hond begraven, een kat gecremeerd. De dierenbezitter kan Heijting bellen en zoveel als wenselijk is aan haar overlaten; naar de dierenarts om het beest te laten inslapen, opbaren, cremeren, thuis bezorgen van de urn met as. “Het gaat er om dat mensen mij vertrouwen. Ze moeten weten dat hun dier bij mij in goede handen is.”
Heijting doet ook crematies van paarden. In Nederland kun je een dood paard nergens begraven of laten cremeren. Of de slachterij wacht, of het paard wordt als destructiemateriaal verwerkt. Heijting neemt de paarden mee naar Engeland. “Het grote bezwaar is dat het paard nog moet leven. Een dood paard mag niet vervoerd worden.” Het dier krijgt in Engeland de kogel of de spuit. Heijting reist met het dier mee naar Engeland, is er bij als het dier wordt geëuthaniseerd en neemt de as mee terug naar huis.
|
|
